'Zulke eenzaamheid had ik nog nooit van zo dichtbij gezien'

Zeventien jaar jong was ik. Ik kende de wereld nog niet goed, had met eenzaamheid en verdriet nog niet te maken gehad. Ik werkte in de huishouding, op de derde etage van het verpleeghuis. Twee keer per week kwam ik schoonmaken bij de bewoners. 

Onze eerste ontmoeting zal ik nooit vergeten. U zat te huilen in de stoel bij het raam, terwijl u uitkeek over het winkelcentrum. Ik stelde me voor. U gunde mij geen blik waardig en bleef stil. Ik ging aan het werk. Om de ongemakkelijke  stilte te doorbreken, vertelde ik honderduit over van alles. Ik vertelde u wat ik had gedaan in mijn vrije dagen, wat er in het nieuws werd verteld, over het weer. Koetjes en kalfjes.

Angst in uw ogen

Nooit kwam er een reactie, nooit zag ik iets aan uw gezicht. U bleef uit het raam staren. Af en toe zag ik een traan over uw wangen lopen. Zo hielden we het een aantal weken vol. Ineens veranderde het zomaar. U lachte als ik binnenkwam. U vroeg hoe het met me ging, maakt een praatje met me. Het ijs was eindelijk gebroken. U vertelde mij over de oorlog. Over het bombardement op Rotterdam, waar u in die tijd woonde. De angst was af te lezen in uw ogen, het verdriet en de ellende van die dagen.

U had één zoon, maar hij kwam bijna nooit langs. Dat deed u veel verdriet. Toch bleef u de hoop houden dat hij op een dag langs zou komen. Soms belden wij uw zoon voor spulletjes die u nodig had. Dat was altijd weer een strijd die gevoerd moest worden. Wekelijks huilde u op mijn schouder uit, kwam tegen mij aanzitten op de bank. U had verder niemand. Zulke eenzaamheid had ik nog nooit van zo dichtbij gezien.

Stiekem naar de viskraam

Op vrijdag stond de viskraam in het winkelcentrum en haalde we stiekem een gebakken visje voor u en onszelf. Soms had u meer zin in een kroketje en zorgden we dat dat werd gehaald bij de snackbar. Deze zat echter vlakbij het verpleeghuis, dus we moesten goed uitkijken dat we niet werden gezien door de manager. Samen met een aantal collega’s zaten we vervolgens als een stelletje ondeugende kinderen te smikkelen bij u in het appartement. Want o wee als de manager erachter kwam. U lachte het altijd uit als de deurbel van het appartement ging en wij de keuken of badkamer inschoten.

Ik ben nu 38 jaar jong en veel mensen zijn mijn leven gepasseerd. Ik kan me iedereen nog voor de geest halen, het gezicht, het gevoel dat iemand mij gaf. Soms vergeet ik een naam of moet er lang over nadenken voor ik er weer opkom. Maar uw naam zal ik nooit vergeten. Hoe uw mooie zilverkleurige en dunne haar schitterde in de zon, uw mooie lach, de ondeugende blik op vrijdagmiddag. Maar ook de blik in uw ogen van verdriet, eenzaamheid, het gevoel van uw vallende tranen op mijn schouder.

U heeft mij veranderd. Door u ben ik de zorg in gegaan, werk ik er nog altijd met de visie 'er te zijn voor iemand'. Door alle hectiek en werkdruk wordt dit weleens naar de achtergrond gedrukt. Maar als ik langs de visboer rijd, weet ik het weer precies. Er zijn voor iemand, dat is het allerbelangrijkste.