Conny blogt: ‘arm om je schouder of ‘stel je niet zo aan’?’

Letten we goed genoeg op onszelf? En zijn we lief genoeg voor elkaar? Ik vraag het me af nu we de tiende coronamaand in gaan. Werkdruk en personeelstekorten? Daar zijn we al jaren aan gewend. Het gevoel tekort te schieten en niet de zorg te kunnen bieden die je wil? Ook dat gevoel kennen we helaas te goed. Maar corona verergert dat. Met nog meer druk, met nog minder tijd, met nog minder aandacht, met nog minder collega’s.

Dag in dag uit horen we de schrijnende verhalen. Over patiënten die overlijden zonder al hun geliefden erbij. Over cliënten die je niet de zorg kan bieden die je wil. Dat hakt erin. Toch gaan we door. Want als ik uitval, wie zorgt er dan voor mijn patiënten? Zij hebben het pas echt zwaar. Als ik een stap terug doe, laat ik mijn collega’s dan niet in de steek? Als ik mijn hand niet opsteek voor die extra dienst, wie dan?

En, eerlijk is eerlijk, zijn we niet soms ook bang voor hoe onze collega’s zullen reageren? Met een luisterend oor en – spreekwoordelijk - een arm om de schouder? Of met een bits ‘ik heb het ook zwaar maar ik sta er toch ook dus stel je niet zo aan’?

Van dat laatste moeten we echt af. Je moet topfit zijn om voor een ander te kunnen zorgen. Gezond eten, genoeg slapen, je rust pakken, en vooral ook: je eigen grenzen bewaken. Onze patiënten hebben er niks aan als je uit plichtsbesef of schuldgevoel net zo lang door blijft rennen tot je omvalt.

Daarom is het zo belangrijk om op tijd aan de bel te trekken. Als je erdoorheen zit, of even hersteltijd nodig hebt. Als het op het thuisfront tegenzit of als het op werk over je schoenen  loopt. Dat is niks om je voor te schamen. Integendeel. Juist nu – nu de werkdruk zo hoog is en dat waarschijnlijk nog een tijdje zo zal blijven - is het harder nodig dan ooit om regelmatig stil te staan bij de vraag: wat heb ik nodig om mijn werk met volle kracht te blijven doen? Niemand anders kan dat voor je bepalen. De balans tussen draagkracht en draaglast is voor elk mens anders.

Het is niks om je voor te schamen als de werkdruk je teveel wordt of als je even (of wat langer) moet herstellen om er weer tegenaan te kunnen. Spreek dat uit. Je collega’s kunnen niet raden hoe jij je voelt en wat er in je omgaat. Durf veel opener te zijn naar elkaar. Oordeel niet, maar steun elkaar. Kijk welke hulp je kunt regelen.

We gunnen onze patiënten alle tijd en zorg en aandacht van de wereld. Maar gunnen we dat onszelf ook? En elkaar? Ik ben benieuwd of jij dit herkent en hoe jij daartegen aankijkt. Laat het weten in een reactie op Facebook, LinkedIn of Twitter.