Een pantser ter bescherming

"En dan komt hier heel groot 'violence' te staan, kijk zo, overdwars". Met je hand strijk je over je ontblote onderarm om me te laten zien waar je nieuwe tattoo zal gaan komen. Al wekenlang kijk je ernaar uit en telkens opnieuw tel je zorgvuldig het geld dat je ervoor hebt gespaard. De dikke stapel tientjes brandt in je broekzak. Je hebt al veel meer tatoeages, maar dit moet het absolute meesterwerk worden.

Sinds enkele maanden ben je opgenomen op onze afdeling en ik spreek je wekelijks. De eerste keer dat ik je zag maakte ik de kapitale fout je uit te nodigen mee te lopen naar één van de gesprekskamers op de afdeling om daar samen een vragenlijst in te vullen. Je zat niet te wachten op zo’n formeel gesprek en al helemáál niet op een vel papier waarop vakjes aangekruist moesten worden. Gelukkig kwam het goed tussen ons. De keren daarop merkte ik namelijk dat je wél behoefte had om te praten, mits dit op een ongedwongen manier kon. En dus sprak ik jou voortaan op de gang. Of in de woonkamer. En ook weleens in de tuin, waar jij ondertussen een sigaretje kon roken. Je vertelde veel en werd steeds opener.

Tegenwoordig loop je vrijwel dagelijks joviaal zwaaiend voorbij het raam van mijn kantoor. Ik weet inmiddels dat achter alle heftige teksten en prenten op jouw lichaam een zachtaardige jongen schuilgaat. Eigenlijk zijn jouw tatoeages een soort pantser, een veilige façade waarachter jouw kwetsbaarheden zich kunnen verbergen. Als ik ernaar vraag, vertel je dat je tattoos heel belangrijk voor je zijn omdat ze jouw verhaal vertellen: “zo is de pijn zichtbaar”. Wanneer ik vraag waarom je juist voor deze nieuwe tatoeage kiest, geef je echter een ontwijkend antwoord. "Gewoon mooi", zeg je, en vlug stroop je je mouw weer naar beneden. Dit komt iets te dichtbij. "Ik persoonlijk zou er toch wat bloemetjes en hartjes omheen laten zetten hoor, dan oogt het net wat gezelliger", adviseer ik je grappend. Je moet er hard om lachen en je stressniveau daalt direct weer.

‘Violence’. Een week later laat je me acht dikke letters gitzwarte inkt op je arm zien. Weer een stukje van het verhaal erbij. En zonder het uit te spreken weten we allebei: het geweld waarmee jij te maken hebt gehad doet je nog steeds heel erg veel pijn.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.