De kracht van samen

Bijna bots ik tegen haar aan als ik het tuinpad van mijn cliënt afloop. “Hé Mary, poosje niet gezien, hoe is het ermee?” Ze brengt haar scootmobiel tot stilstand en zegt vriendelijk lachend als altijd: “Het gaat wel weer.” Ik kijk haar uitnodigend aan. “Wel weer? Vertel.“

“Vorige week voelde ik mij echt rot. Ik voelde mij stom. Alsof iedereen denkt dat ik achterlijk ben ofzo. Toen ben ik naar Jessy van de buurtgroep gegaan.” Er valt een korte stilte. Ze begint iets zachter te praten en ik kom met een luisterend oor dichter bij haar staan.

“Alleen Helma en Loes van de buurtgroep weten het van mij hoor. Ik ben aan de drugs geweest en dan leer je dat je geen drank moet nemen omdat je daarvan weer makkelijker naar de drugs gaat grijpen als je je rot voelt. En ik had zo’n zin in een biertje! Toen ben ik naar Jessy gegaan. Hij weet wat het is, want hij is afgekickt. Ik heb het hem verteld en hij zei dat ik sterk zou zijn als ik geen biertje zou nemen.

“Dus ik heb het niet gedaan,” lacht Mary. En haar ogen lachen mee. Als ik haar de hemel in prijs omdat ze weerstand heeft geboden, voel ik een soort golf in mijn buik. Ik zou haar bijna willen omhelzen. Maar we moeten allebei verder. Zij naar de voedselbank, ik naar mijn volgende cliënt. 

Ik voel als wijkverpleegkundige de ‘kracht van samen’ tot in de toppen van mijn tenen. Mensen hebben elkaar nodig omdat ze sociale wezens zijn. We zijn geen losse individuen en niet alles kan afgeschoven worden op de individuele verantwoordelijkheid.

Natuurlijk ben je als volwassene zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt, ook voor de keuzes van je leefstijl. Maar dat kiezen kan soms verdraaid lastig zijn en het is fijn om met iemand over zo’n keuze te praten. Ieder mens wil gehoord en gezien worden, iedereen wil ergens bij horen. Het gaat steeds om die menselijke verbondenheid.

Vanaf de start van ons wijkgerichte preventiewerken heb ik het belang ondervonden van persoonlijk contact. Dat het in mijn werk in de eerste plaats gaat om luisteren. Van mens tot mens, zonder oordeel. Luisteren naar wat buurtbewoners zélf belangrijk vinden. Op welke manier zij vinden dat de gezondheid van hun buurt kan verbeteren. Het antwoord blijkt verbluffend unaniem: “Wij willen elkaar beter leren kennen, want dan voelen we ons veiliger.”

Vriendschappen voor het leven

Ik heb door dat preventieve beleid heel wat buurtbewoners leren kennen en onderling met elkaar in contact gebracht. Opeens kwam alles in een stroomversnelling. Het zaadje van persoonlijk contact is geplant en begint te groeien en te bloeien. Er worden kerstkaarten voor de buurt geschreven, er ontstaan een wandelgroep, een buurtgroepapp, buurtgroepavonden met bingo, modeshow en themamaaltijden. Ook groeien er vriendschappen voor het leven tussen buurtbewoners die al jarenlang bij elkaar om de hoek blijken te wonen. 

Wat een feest om deelgenoot van dit buurtleven te zijn. Ik krijg er energie van, de kracht van samen.

Die avond verschijnt er een gedichtje van Mary op de buurtgroepapp met de titel: ‘Compliment ontvangen’.

Ik kreeg van jou een compliment en je meende het oprecht

Ik werd wat ongemakkelijk door wat me werd gezegd

Ik kreeg van jou een compliment, maar heb het afgezwakt

En daarmee heb ik jouw geschenk zomaar afgepakt

Ik kreeg van jou een compliment, het ging toen veel te snel

Maar voortaan zal ik luisteren en zeggen: dank je wel.