Bang voor het leven, dol op vogels

"Kijk mam, die gaat zo wegvliegen denk ik!" Enthousiast wijst mijn zoontje naar de hoge lantaarnpaal waar bovenop een bronsgroene vogel zit, met zijn vleugels volledig uitgespreid. "Nee, hij gaat niet vliegen. Hij zit zo om zijn vleugels te laten drogen. Die zijn nat geworden toen hij net wat visjes heeft gevangen om lekker op te eten." Ik word verbaasd aangekeken en dat snap ik wel; eigenlijk heb ik een bloedhekel aan vogels.

Doodsbenauwd word ik van al dat gefladder. Ik ga ze het liefst zoveel mogelijk uit de weg en weet er dus bar weinig van. Maar wanneer ik een aalscholver zie, moet ik altijd even aan Marieke denken.

Zelf was ze voor van alles bang, vooral voor het leven, maar mijn vogelangst vond ze vreselijk grappig. "Hoe kun je nu bang zijn van zulke mooie wezens?" Voor Marieke was het een strijd om de dag door te komen. Uit bed komen, iets te eten naar binnen werken, de deur uitgaan en andere mensen onder ogen komen; iedere activiteit was voor haar als het beklimmen van de Mount Everest.

Zwoegend ploegde ze zich voort en vaak lukte het niet om de top te bereiken. Haalde ze dat wel, dan was er direct weer een nieuwe helling om tegenop te zien. Vogels spotten was één van de weinige dingen die Marieke wél fijn vond. Dat ging altijd vanzelf. Inmiddels was ze een kei in het herkennen van allerlei soorten en wist ze er een heleboel over te vertellen.

Omdat haar depressies steeds zwaarder werden en niets leek te helpen, kreeg Marieke elektroconvulsietherapie. ‘Shocktherapie’ noemde ze dat zelf, en dat was het eigenlijk ook wel. De zware last die altijd op haar schouders leunde werd steeds iets lichter, maar Marieke vergat de gekste dingen. Ineens wist ze niet meer in welk keukenkastje haar theemokken stonden en zaten haar sleutels nog aan de binnenkant van de voordeur terwijl zijzelf al buiten stond.

Samen bedachten we een systeem om informatie die eerst zo vanzelfsprekend was geweest, opnieuw in haar hoofd te krijgen. Op elke la een post-it en een agenda vol reminders was het eindresultaat. Nog voor zij haar laatste behandeling kreeg, rondde ik mijn gesprekken met Marieke af. Ik had een nieuwe baan. Bij onze laatste afspraak nam ze een kaartje en een klein cadeautje voor me mee. Ze was het niet vergeten, dankzij ons systeem.

"Hoe weet je dat eigenlijk, mam? Van die natte vleugels?" Ik kijk opzij naar mijn zoontje. "Dat heb ik van Marieke geleerd. Ik had haar een tijdlang in behandeling. Zij wist echt alles over vogels." Ik glimlach terwijl ik hoop dat Marieke nu vogels aan het spotten is. En dat ook zij, ondanks alles shocks, nooit vergeten is waarom de aalscholver zijn vleugels spreidt na het vissen.