Krissie blogt: Dansen zonder schoenen

"Als ik het krijg dan ga ik dood." Je lacht terwijl je het zegt, maar schuift tegelijkertijd ongemakkelijk heen en weer op je stoel. Omdat ik even niet weet wat ik moet antwoorden, is het stil in de spreekkamer. Buiten hoor ik een vogel fluiten en mijn Outlook-agenda laat weten dat het over een kwartier tijd is voor mijn volgende afspraak. "Krissie, ik ben zo bang", fluister je zacht. 

Sinds ongeveer anderhalve maand houdt het coronavirus ons volledig in zijn greep. Dagelijks maken we koortsachtig beleid, perken we in, stellen we bij, en dat telkens weer opnieuw. Als volleerde ballroomdansers schrijden we in razende vaart over een spekgladde dansvloer: één, twee, drie, één, twee, drie... We doen een dans die we allemaal nog moeten leren. De choreografie kent slechts één regel: op anderhalve meter afstand je uiterste best doen niet op elkaars tenen te gaan staan.

Samen met een collega maak ik een lijst. Alle patiënten op onze afdeling die tot de zogenoemde risicogroepen behoren, worden erop genoteerd. Zij zouden weleens ernstig ziek kunnen worden als ze het virus krijgen. De lijst is een stuk langer dan ik vooraf had bedacht. Ik schrijf de ene na de andere naam op. Die van jou staat met stip bovenaan, met erachter een lange opsomming van alle aandoeningen die jou zo ontzettend kwetsbaar maken.

"Ik snap dat je bang bent, ik ben dat soms ook. Laten we samen kijken hoe we hiermee om kunnen gaan." Je knikt, maar je blik blijft moedeloos. Je houdt het gesprek vandaag niet lang vol en staat al snel op uit je stoel. Voordat je de deur uitloopt, draai je je nog één keer om. "Als ik het krijg Krissie, dan ga ik gewoon dood." De ongemakkelijke lach is van je gezicht verdwenen. Angstvallig speuren mijn ogen de kamer rond, maar dansschoenen vind ik er niet.